Gün geliyor bir sürü şey yapmak geçiyor içimden ve aynı gün tek yaptığım çarşafı kırış kırış olmuş yatağımda sağdan sola dönmek ya da saate bakıp yelkovanı takip etmek oluyor. Gözlerimi kapattığımda dünya bitiyor. Günlerce böyle kalayım istiyorum, birileri uyandırıyor. Uyanmak için çay koymak yerine onun bile kolayına kaçıp bir bardaklık su kaynatıp kahve yapıyorum kendime. Bardağın içindeki kahvede yansıyan yüzüm kaşığı içine atmamla beraber yok oluyor. Gözlerim daldı. İç sesimle sürekli bir kavga halindeyim. Teoride mükemmel pratikte berbat biriyim.
Bi' de bazı hatıralar dönem dönem ziyaret ediyor olmalı beni. İyisi de kötüsü de. Aklıma gelince de açıp eski fotoğraflara bakıyorum. Eski fotoğraflara bakınca zamanın ne kadar hızlı geçtiğinden dem vurup "Daha yapmam gereken çok şey var." cümlesini kuruyorum. Her cümlede arta kalan zamanın meçhul olduğunun bilincinde olduğumdan umudumu köreltiyorum. Bu böyle en kötüye gidene kadar sürüklüyor düşüncelerimi. Biri diğerini tetikliyor zincirleme bir olay gibi. Her şeyin suçlusu hatıralar.
İnsan olmanın gereklerinden birini düzene uyum sağlama çabasıyla yok edip aslında normal olanın, işleyişin bir parçası olmak gerektiğini söylemek ne kadar basit. Seçimler mi yoksa seçimlerin insanları taşıdığı noktalar mı daha önemli? Gereksiz ayrıntıları zihnimize yerleştirmeyi öğrenme diye ezberliyor ve buna alıştırılıyor, her geçen gün uyuşturuluyoruz.
