Kendimi sevmeyi, küsmemeyi öğrenmeye başladım. Zaman zaman kendini beğenmiş bi’ hergele oluyorum bazen de dünyanın en ezik, en vasat Gregor Samsavari bi’ Notre Dame’ına dönüşüyorum/dum.
Artık bu boktan hayatı kusurlu, eksik, berbat, çirkin, aptallarla dolu olduğunu bilerek güzel buluyorum. Dünyaya Armağan Çağlayan eleştirmenliğiyle bakmak iyi bir şey değil.
Ve şimdi daha mutluyum ben, acılar sıradanlaştıkça.
2 yorum:
acıLar sıradanLaştı mı ki?
o vakit;
konu komşuya haber etmek gerek.
acılar sıradanlaşmıyor acı çekecek duygularımız kayboluyor
Bir köy bir kasaba ruhumuz her depremde biri yıkılıyor onlar yıkıldıkça biz kaybediyoruz
biz kaybettikçe onlar umutlarını kesiyorlar
ve gün geçtikçe kuruyoruz
acı sırdanlaşmaz bizler sıradanlaşıyoruz
herşeyin doğasına uyar gibi kendi doğamızı terk ediyoruz
biz uzaklaştıkça kendimizden tanıyamıyoruz hayatı bazen kendimizi
itiraf edelim yalnız kaldıgımız günler bu yüzden arayıştayız
Yorum Gönder